Jaskinia Mylna to największa i bodaj najciekawsza ze znanych i udostępnionych do zwiedzania jaskiń w Dolinie Kościeliskiej i całych polskich Tatrach. Swoją zasłużoną nazwę zawdzięcza skomplikowanej sieci komór i korytarzy. Do środka – poza własnym źródłem światła – należy koniecznie zabrać towarzyszy. W przeszłości niejednokrotnie zdarzało się wchodzącym do Jaskini Mylnej turystom zabłądzić. I zginąć.
Łączna długość tutejszych sal i przejść to ok. 1630 metrów (w 2014r. po połączeniu z Jaskinią Obłazkową to ponad 1800 m). Jednak na własną odpowiedzialność można eksplorować samodzielnie, bez wykwalifikowanego przewodnika, niespełna 300 metrów wnętrza. Temperatura wynosi ok 5ºC, jednak zimą, ze względu na sztucznie wykopane otwory, niejednokrotnie spada poniżej zera. Ciasne, niskie i wilgotne przejścia powodują, że przejście przez czerwony szlak może być dla ceprów – jak górale nazywali kiedyś wyłącznie kompletnie nieprzygotowanych do wyjścia w góry turystów – wyjątkowo trudne. Momentami trzeba się czołgać.
We wnętrzu Jaskini Mylnej niegdyś płynął górski potok. Świadczą o tym choćby tzw. jamki wirowe – płytkie zagłębienia w skale uformowane przez zawirowania przepływającego przez pieczarę strumienia. W niektórych kątach groty wciąż można spotkać studniczki tatrzańskie – malutkie (6-16 mm długości) skorupiaki żyjące w podziemnych wodach. Studniczki charakteryzują się silnie białą barwą i brakiem oczu. Poza skorupiaczkami, jaskinię zamieszkują np. nietoperze.
Jaskinię Mylną dla turystów odkrył przewodnik Jan Gwalbert Pawlikowski, którego nazwiskiem nazwano jedną z części groty. Jego pracę kontynuowali bracia Zwolińscy. Według niektórych lokalnych opowieści, Jaskinia Mylna była kryjówką (jedną z wielu) legendarnego Janosika.
Dodaj opinię