Wieża Anny

Wieża Anny, wybudowana w 1818 roku na skalistej skarpie, tworzącej obecnie północno-zachodni kraniec Parku Zdrojowego im. Henryka Wieniawskiego, jest najstarszą wciąż stojącą budowlą w Szczawnie-Zdroju. Stanowi znakomity punkt widokowy, choć wejście na szczyt śnieżnobiałej wieży jest od jakiegoś czasu niemożliwe. Wrota pozostają zamknięte na głucho i trzeba zadowolić się panoramą z kamiennego tarasu.

Pomysłodawcą wzniesienia wieży był August Zemplin – założyciel jednego ze szczawieńskich obiektów sanatoryjnych. Nazwę budowli nadano na cześć hrabiny Anny von Hochberg. W 1835 roku pod blankami zamontowano zegar, do dziś wybijający kolejne godziny.

W budynku pod strzelistą budowlą (aktualnie działa tam restauracja) mieściła się niegdyś elektrownia. Komin odprowadzający jej spaliny przechodził tuż obok wieży Anny – w skale wciąż można dostrzec wykuty tunel, którym poprowadzono przewód. W latach '90 minionego stulecia konstrukcję wieży wyremontowano i przywrócono do zadowalającego stanu.

Podobno przed tysiącami lat ze skały, na której stoi wieża Anna, tryskały pierwsze lecznicze wody w regionie. Pogańskie ludy słowiańskie odprawiały tutaj tajemnicze obrzędy. O tej historii przypomina pamiątkowa tablica.

Najstarsza konstrukcja w uzdrowisku. Białą wieżę z blankami wzniesiono w 1818 roku ku czci hrabiny Anny von Hochberg. Ze skały pod budowlą miały tryskać pierwsze lecznicze źródła w tym rejonie. Charakterystyczny, wciąż działający zegar zawieszono w 1835 r. Wprawdzie szczyt wieży jest najczęściej niedostępny, ale z tarasu też rozpościerają się wspaniałe widoki.