Zespół Klasztorny

Śladem działających w mieście franciszkanów jest zachowany i funkcjonujący do dziś zespół klasztorny z kościołem Matki Bożej Różańcowej (Plac Franciszkański).

Pierwotne budowle stanęły tu już w XIII w., jednak w XV stuleciu spłonęły. Franciszkanie odbudowali je dopiero na początku XVII w. Obecne budowle pochodzą właśnie z XVII-XVIII stulecia.

Kościół jest trójnawową bazyliką, którą obejmują od frontu 2 trzykondygnacyjne wieże zwieńczone baniastymi kopułami. Jego nawa główna przekryta jest sklepieniem kolebkowym, zaś 8 kaplic tworzących nawy boczne sklepieniem żagielkowym.

Klasztor wzniesiony jest na planie kwadratu, przy czym posiada wewnętrzny dziedziniec. Od północy budowla styka się z kościołem, a jej wschodni i zachodni trakt zwieńczone są cylindrycznymi wieżyczkami.

Wystrój wnętrza świątyni jest w większości neorenesansowy, wykonany w XIX w. Wcześniejszy został zniszczony w czasie, gdy przez wiele lat od 1810 r., gdy zakon franciszkański został zsekularyzowany, budynki pozostawały bez opieki (potem w klasztorze urządzono szpital wojskowy, świątynia zaczęła zaś pełnić rolę kościoła garnizonowego).

Szczególnie cenna w świątyni jest barokowa rzeźba grupy Ukrzyżowania, a w klasztorze, pokrywające ściany jego refektarza freski autorstwa Feliksa Antoniego Schefflera ukazujące Trójcę Świętą, św. Franciszka oraz innych męczenników.

Franciszkański kompleks świątynny, którego centralnym elementem jest wybudowany na początku XVII wieku kościół Matki Bożej Różańcowej. To trójnawowa bazylika posiadająca 8 kaplic w nawach bocznych i charakterystyczne z powodu kopuł, 2 wieże z trzema kondygnacjami każda. Wyposażenie, dekoracje i najcenniejsze rzeźby utrzymane są w neorenesansowym nurcie.