Schronisko Morskie Oko

Najstarsze, być może najsłynniejsze schronisko w polskich Tatrach Wysokich. Rok w rok przez pobliski teren przewijają się setki i tysiące turystów, pragnących na własne oczy przekonać się o wyjątkowym pięknie Morskiego Oka.

Obecny zabytkowy budynek postawiono w 1908 roku, choć pierwsze wzmianki o tutejszym schronieniu dla wędrowców są 85 lat starsze. Wiadomo na pewno, że w 1827 r. właściciel okolicznych terenów Emanuel Homolacs zainwestował w schronisko z prawdziwego zdarzenia – z sienią, kuchnią, gospodą, salą noclegową i bagażownią na strychu. Nie dbano jednak o nie wystarczająco, a zamieniająca się w ruiny chata spłonęła ok. 1865 roku.

10 lat później Towarzystwo Tatrzańskie rozpoczęło budowę własnego obiektu nad jeziorem. Schronisko sukcesywnie rozbudowywano i unowocześniano. Jednak w 1898 roku główny budynek całkowicie spłonął. Ocalała jedynie wozownia, więc z konieczności zlikwidowano boksy dla pojazdów, a wnętrza przystosowano dla turystów. Tzw. stare schronisko nadal funkcjonuje, oferuje 43 miejsca noclegowe, kuchnię turystyczną i kompletny sanitariat.

Nowe schronisko nad Morskim Okiem ma na stanie 35 łóżek w pokojach dla 3, 4, 5 i 6 osób. By mieć pewność, że będzie spało się na posłaniu a nie w śpiworze na podłodze, należy sobie taką opcję zarezerwować ze znacznym wyprzedzeniem. W budynku działają kuchnia z ogólnodostępnym wrzątkiem, restauracja i bufet. W sklepiku poza słodyczami i napojami można zaopatrzyć się w pamiątki, przewodniki i książki o Tatrach oraz niezbędne każdemu turyście w górach wyposażenie.

Patronem schroniska przy Morskim Oku jest Stanisław Staszic.

Sławny i stylowy ośrodek z tradycjami, sięgającymi jeszcze pierwszej połowy XIX stulecia. Najstarsza zachowana do dzisiaj część to dawna wozownia z 1875r., z konieczności przystosowana na potrzeby noclegowo-wypoczynkowe po spłonięciu głównego budynku w 1898r. Tzw. Nowe Schronisko wybudowano dekadę później. Łącznie nad Morskim Okiem na wędrowców czeka 78 łóżek.