Latarnia Morska Stilo to zbudowany w latach 1904-1906, na szycie 55-metrowego wzgórza na Mierzei Sarbskiej w odległości ok. kilometra od brzegu, drogowskaz dla żeglarzy. Wieża wznosi się na ok. 32-33 m ponad poziom gruntu. Zasięg światła emitowanego przez 24 żarówki o mocy 1200 W, umieszczone na obrotowym panelu, wynosi ok. 23,5 mili morskiej - czyli ponad 43 kilometry.
Latarnię zbudowali Niemcy na betonowo-granitowym fundamencie, używając przygotowanych wcześniej elementów staliwa i skręcając je ze sobą nitami. Drobne szczeliny wypełniono ołowiem. Na całym świecie tylko 3 latarnie morskie skonstruowane są w taki sposób. Pierwsza wieża zbudowana była z drewna, ale po krótkim czasie ją zmodernizowano - jej podstawa wciąż ma kształt szesnastokąta, zgodnie z projektem autorstwa Waltera Kortego.
Z jej szczytu można dostrzec pozostałości po nautofonie - instalacji emitującej przenikliwy dźwięk, użytecznej w przypadku szczególnie gęstej mgły. Tzw. buczek przy Stilo był słyszalny w odległości od 6 do 12 mil morskich. Pierwszy system oświetlenia tworzyły gazowy palnik, pryzmaty oraz lustra.
Najsłynniejszym latarnikiem w ponad 100-letniej historii Stilo był jak dotąd Stefan Łozicki, który tę służbę rozpoczął w 1948 roku. W 1944 r. otrzymał on Krzyż Walecznych za zasługi położone w bitwie pod Monte Cassino - służył jako radiotelegrafista w czołgu, który prowadził decydujący atak.
Turyści mogą zwiedzać latarnię od początku czerwca do końca sierpnia, w godzinach 10:00-18:00.
33-metrowa konstrukcja ze staliwnych elementów połączonych śrubami i ołowiem - jedna z ledwie 3 latarni zbudowanych w ten sposób. Pierwsza, drewniana jeszcze wieża powstała w 1906 r. Pierwotnie źródłem światła był system palników gazowych, luster i pryzmatów, wspomagany przez buczek mgłowy. Dzisiejsze żarówki są widoczne z odległości 23,5 Mm - 43 kilometrów.
Dodaj opinię