Uzdrowisko

Każdy zapewne słyszał o specyficznych właściwościach nadmorskiego powietrza. Kołobrzeg szczyci się jednak specyficznym w skali polskiego wybrzeża mikroklimatem - największy wpływ ma na to praktycznie codzienne zjawisko bryzy morskiej.

Za dnia wiatr wieje od strony morza, w nocy zmienia kierunek o 180 stopni. Sprzyja to powstawaniu aerozolu morskiego - mieszanki chloru, bromu, soli, jodu i innych cząsteczek uwolnionych z morskiej wody. Ma ona niebywale korzystny wpływ na układ oddechowy, występuje w promieniu 200-300 metrów od brzegu. Co ważne, jego działania w Kołobrzegu nie zakłócają żadne przemysłowe zanieczyszczenia.

Bezcennym skarbem kołobrzeskiego uzdrowiska jest złoto - a konkretniej solanki (białe złoto) i borowiny (czarne złoto). Sól od początku istnienia miasta zapewniała mu powodzenie - ponoć była głównym powodem powołania samodzielnego biskupstwa kołobrzeskiego w 1000 r.

W 1830 r. powstał pierwszy w okolicy zakład kąpieli solankowych, które właściwościami zbliżone są do płynu fizjologicznego człowieka. Natomiast kołobrzeskie torfy charakteryzują się m.in. działaniem przeciwzapalnym i bakteriobójczym. Solanki i borowiny wykorzystuje się tutaj choćby w przypadkach chorób reumatycznych, kurowania narządów ruchu, układu krwionośnego czy układu trawiennego.

Uzdrowisko w Kołobrzegu funkcjonuje od pierwszych lat XIX wieku. Za datę graniczną przekształcenia miasta z wojskowej twierdzy w letnisko uznaje się 1872 rok. W latach międzywojennych cieszył się opinią prawdziwej “Perły Bałtyku” - w 1938 r. Kołobrzeg zwyciężył w plebiscycie na najlepsze uzdrowisko w Niemczech, rywalizując ze 124 miejscowościami.

Aktualnie w Kołobrzegu funkcjonuje 8 obiektów administrowanych przez zarząd uzdrowiska, oferujących szereg zabiegów przyrodoleczniczych (i nie tylko), które pomagają wrócić do niezłej formy. Każdy ma oczywiście różne efekty pozytywne i pewne przeciwwskazania.

Kołobrzeg urzędowy status uzdrowiska otrzymał w pierwszym kwartale 1972 roku.