Nadmorski Park Zdrojowy

Założony na początku XIX stulecia, nie bez pewnych trudności. W końcu w tym czasie Kołobrzeg był prawdziwą twierdzą z wieloma fortyfikacjami. Pierwsze prace nad parkiem zaczęły się w 1809 roku, formalnie jednak powołano go do życia w 1853. Oficjalną zgodę dowódca garnizonu wydał 10 lat później.

Od tego momentu park zdrojowy niezmienne służy kuracjuszom przebywającym w uzdrowisku i pozostałym turystom, zapewniając względną ciszę, spokój i bliższy kontakt z kojącą ciało i umysł naturą. Jego dodatkową funkcją jest ochrona miasta przed wichurami i sztormami.

W szacie roślinnej parku dominują występujące naturalnie na pomorzu drzewa liściaste (dęby, graby, jesiony). Sprowadzano też gatunki egzotyczne, takie jak akacje czy cypryśnika błotnego. Do nasadzenia wielu rosnących dziś drzew niezbędne było zasadzenie ich w borowinowej bryle, by mogły przyjąć się i rozwinąć na piaskach wydm.

Łączna powierzchnia Nadmorskiego Parku Zdrojowego to ok. 31 hektarów. Rozwój miejskiej i uzdrowiskowej infrastruktury podzielił park na kilka części. Najpopularniejszymi miejscami na przechadzki są aleja Nadmorska oraz bulwar Jana Szymańskiego.

Dziś Nadmorski Park Zdrojowy w Kołobrzegu nosi imię Stefana Żeromskiego. W jego obrębie znajdują się m.in. korty tenisowe, ścieżka zdrowia, muszla koncertowa, siłownia terenowa oraz Pomnik Zaślubin Polski z Morzem.