Świątynia dla ducha i ciała wyjęta wprost ze starożytnej Grecji. Nawet jeśli to przesada, to niezbyt wielka. Długopolski Teatr Zdrojowy oferował – i wciąż proponuje – różnorodne możliwości spędzenia czasu kuracjuszom i turystom.
Pierwotnie, od 1830 r., mieściła się tu tylko drewniana „Wanderhalle” - kryta hala pozwalająca na krótkie spacerki niezależnie od pogody. W 1848 r. obiekt przebudowano właściwie od podstaw i powstała murowana kolumnada w stylu neoklasycystycznym. Hala spacerowa traciła jednak na popularności na rzecz Domu Zdrojowego, więc w powiększonym o zachodnie skrzydło (już bez architektonicznych ozdób i fajerwerków) w 1880 r. budynku otworzono bazar z regionalnymi wyrobami.
Od czasu do czasu wystawiano również lekkie sztuki – komedie, farsy, wodewile. Nazwa Teatr Zdrojowy przyjęła się na dobre po II Wojnie Światowej, kiedy w budynku zaczął działać teatr z prawdziwego zdarzenia. Niewykorzystywaną przez aktorów część obiektu przystosowano na kino. Placówki kulturalne zamknięto na początku lat '90, a opuszczony Teatr Zdrojowy zaczął niszczeć. Obiekt przejął i wyremontował prywatny właściciel.
Od niedawna (2014 roku) poza teatralną scenką, wykorzystywaną również do kameralnych koncertów i imprez tanecznych, w budynku mieszczą się kawiarnia, restauracyjka – o jakże oryginalnej i wymyślnej nazwie „Teatralna” – oraz mały kącik czytelniczy z prasą i książkami. Lokal specjalizuje się w kuchni włoskiej, organizuje również różne imprezy okolicznościowe dla maksymalnie ok. 50 gości.
Dodaj opinię