Pałac Lehndorffów

Ciekawym, choć mocno zniszczonym zabytkiem w okolicach Węgorzewa jest pałac hrabiów Lehndorffów w Sztynorcie Dużym, położonym 18 km na południe od miasta.

W latach 1572 - 1945 właśnie Sztynort stanowił główną siedzibę Lehndorffów - jednego z najznaczniejszych rodów pruskiej szlachty, którego przedstawiciele zasiadali także na zamku giżyckim jako starostowie.

Obiekt został wybudowany w XVI w., choć większość jego murów pochodzi z końca XVII w. i XIX w. W XVII stuleciu jego przebudową zajęła się Maria Eleonora von Dönhoff, żona Ahasverusa Gerarda, który pełnił funkcję dyplomaty pozostającego w służbie polskiego króla, elektora brandenburskiego i króla Danii.

Ahasverus Gerard gościł w Sztynorcie uciekającego przed prześladowaniami przedstawiciela Braci Polskich Zbigniewa Morsztyna.

W czasie II wojny światowej obiekt nie został zniszczony. Od 1947 r. znajdowała się tutaj kwatera wojsk sowieckich, które bynajmniej nie dbały o jego stan techniczny. Jej późniejsi prywatni właściciele nie potrafili zaś doprowadzić jej do stanu użyteczności.

Budowla ma dwie kondygnacje, dwa skrzydła, a jej środkowa część z niewielkim ryzalitem na osi fasady przekryta jest czterospadowym, bardzo stromym dachem o oryginalnej konstrukcji więźby dachowej.

W zapuszczonym, przypałacowym parku wciąż wyróżniają się aleje potężnych dębów oraz ruiny kilku budowli, w tym neoklasycystycznej herbaciarni, neogotyckiej kaplicy, a na półwyspie, między Jeziorem Sztynorckim a Jeziorem Łabap XIX-wiecznego mauzoleum Lehndorffów.

Tekst: Sandra Nejranowska-Białka

Mocno nadgryziony przez ząb czasu zabytek z przełomu XVI i XVII w. Okazały pałac w Sztynorcie przez blisko 400 lat był główną rezydencją wpływowych arystokratów rodu. Reprezentacyjna, będąca interesującą mieszanką architektonicznych stylów i rozwiązań posiadłość, była wielokrotnie przebudowywana. Nie ucierpiała w czasie II WŚ, tylko przez późniejsze zaniedbania.