Ruiny Fortu Wilhelma pod Hutą

Umocnienia wybudowane na specjalne polecenie króla Prus Fryderyka Wilhelma II Hohenzollerna. Władca spodziewał się uderzenia wojsk cesarstwa austriackiego, dlatego postanowił zwiększyć potencjał militarny na granicy. Fort wnoszono w latach 1790-95. W okolicy (m.in. na nieodległej Kamiennej Górze) budowano jeszcze 3 kolejne twierdze.

Pracami kierowali królewski major Bonawentura von Rauch oraz kapitan inżynier Ludwig Mueller. Umocnienia wizytował osobiście król Fryderyk, co uznaje się czasami za oficjalny początek rozwoju turystyki na Ziemi Kłodzkiej. Obiekt otoczony wałem i suchą fosą (te części zachowały się do dzisiaj) zbudowano jako blokhauz – twierdzę przystosowaną do obrony przed atakami ze wszystkich stron.

Fortyfikacje nie miały okazji sprawdzić się w boju – jeszcze w 1790 r. zwaśnione strony podpisały porozumienie pokojowe, a intensywne prace budowlane wyraźnie zwolniły. Niewielką załogę tworzyli m.in. żołnierze Kompanii Inwalidów z Bystrzycy Kłodzkiej i Paczkowa. W trakcie wojen napoleońskich również nie doszło tu do najmniejszej nawet potyczki – w 1806 roku bezużyteczny fort opuścili ostatni żołnierze.

Budulec z rozbieranego systematycznie fortu – drewno, kamienie – wykorzystano później do budowy okolicznych domostw, seminarium nauczycielskiego czy wiaduktu kolejowego w Bystrzycy Kłodzkiej. Reszty dopełnili tzw. poszukiwacze skarbów.

Resztki fortu znajdują się w pobliżu wsi Huta, niedaleko skrzyżowaniu dwóch ważnych szlaków turystycznych. Żółty łączy Bystrzycę Kłodzką z Polanicą-Zdrojem, natomiast zielony biegnie od Bystrzycy Kłodzkiej przez Spalone i Starą Łomnicę do wioseczki Piotrowice.

Ciekawostka przyrodnicza – podobno okolice fortu są bogate w jadalne gatunki grzybów.

Klimatyczne pozostałości po jednej z wielu twierdz wzniesionych na Ziemi Kłodzkiej z polecenia pruskich królów. Bastion pod Hutą budowano w latach 1790-95, czasem prace osobiście nadzorował Fryderyk Wilhelm II. Jednak fort nigdy nie odegrał żadnej militarnej roli - ostatni żołnierze opuścili go w 1806 r., a mieszkańcy zyskali źródło materiałów budowlanych.